Sadece ikimiz mi birbirimizi seviyoruz bu dünyada?

Amerikan bağımsız sinemasını klasik Hollywood ürünlerinden ayıran başat özelliklerden biri de hiç şüphe yok ki, arz ve talebe göre balans ayarı yapılmış yordanabilir bir giriş-gelişme-sonuç barındırmamasıdır. Bu minvalde, eğlencelik-güldürük ya da hislerde istendik yönde kanalizasyon amacı gütmeden el değmemiş lezzetler katar  izleyene. Kendi meşrebince dozu has tartar teraziyle ayar edilmiş espri düzeyi, derdini kör gözüm parmağına dürtmeyen inceliği ve tipten sıyrılmış esaslı karakterleriyle onca dev bütçe maliki Hollywood yapımcılarına uzaktan nanik yapar gibidir sanki. Parayla yaşanan saadetin mahiyetine ithafen yapılmış bir naniktir bu.

Herneyse..

Amerikan bağımsız sineması kategorisinden bir kişilik yer ayırabileceğimiz Sam Mendes'in yalnızca Amerikan Güzeli'ni seyredenler dahi bir miktar sürgit düzenden sıkkınlığını anlamıştır. Öyle her gün üç öğün gümüş tepsilerle servis edilen amerikan rüyası tadında bir film olmadığını görünen kimliklerin ardındaki gam kasavetten mamur gizlenmiş olanların dünyasına ayna tutarak yansıtmıştı vaktiyle. Away We Go ise yönetmenin on yıl sonraki izanından haber veren ve "hiç de değişmemiş" demenin keyfini yaşatan yine bağımsız, yine "özgür" bir film. 


Aralarında kati surette evlilik bağı bulunmayan hatta bulunması teklif dahi edilemeyen Verona ve Burt  çifti, Burt'ın ailesinin doğuma yakın aldığı flaş seyahat kararıyla "neden buradayız ki?" sorunsalıyla yüzleşir ve kıymetli evlatlarını büyütecekleri sakil topraklar arama telaşına girerler. Miami'sinden Montreal'ine uzun yol hikayeleriyle bir cenahta vardıkları mekanların küçük hanıma ne derece uygunluğunu tartarken diğer cenahta ise anne-baba-evlat kavramlarının altını oyarak içine de bade koyarlar. Seyahatlerinin her durağında farklı tip anne-baba özellikleri ve onlardan mamul meyve çocukları görür, Freud, Erikson, Maslow, Piaget gibi gelişim üstadlarına içten içten saygılar gönderirsiniz. Film bu yönüyle hafif pedagojik unsurlar barındırır tabi ama asla amacı salık vermek değildir. Felsefi kitaplardan dimağının sıtkını sıyırmış bir anne-babanın acınası komikliğinde ideal olanın ne olduğunu düşündürse de en yukarda bahsi geçtiği gibi derdimiz bütün bu anne baba modellerinden en cici olanını seçmek değildir. Zaten suyun akıp yatağını müsterih haller içinde bulması gibi Verona ve Burt çifti de gezdikleri kapılar nihayetinde çocuklarına kuracakları yuvayı kendi izanlarıyla bulmuş, hem içlerine sinmiş hem de yıllar öncesinin kilitli kapılarını birer birer açarak refaha doğru yollanmışlardır.

Bizim de içimize sindi ne yalan olsun. 6 aylık hamile hamile karnındaki sabinin geleceği için onca yolu katedebilen bir anne ve idealize edilmiş suni güzelliklerin ardını görebilen samimi bir babanın doğacak çocuklarının parasız pulsuz da olsa ne de şanslı olduğunu gördük."Once" ı hatırladık güzel mi güzel müzikleriyle.

Sonra ah filmler ah dedik..

Away We Go (2009) - Sam Mendes

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Olmayana Ergi Yöntemi

Şunu eriyoruz: Her başarılı kadının arkasında başarısız bir erkek vardır.  Bize başarılı erkek kollaması adı altında hep yutturdular, yok efendim bir erkeğin hakiki başarısı arkasındaki dişi elde gizlidir falanlı göndermelerle.. Ona çok cici bakan, her türlü ihtiyaçlarını itinayla gören, ne yapılacaksa çiftletmeden yapıp başarılı olmaya hazır bir erkeğe dönüştüren esasen çok mahir kadın kişisidir denildi. Ben aslında bunları feminizm gömleğini keyinmemden kelli söylemiyorum ki giymem orası ayrı. Fakat ortada her türlü müspet davranışının, ardındaki görünmez bir dişi varlığa yüklendiği vasıfsız bir erkek profili var. Aynı zamanda algıda sosyal seçicilik de diyebileceğimiz diğer husus, kadının erkeğin gerisinde hakiki meşgalesi onu başarılı etmek sayıldığı gayet tıkız iş bölümü ki bu feminizmin zırt dediği yer. Ben, şu an bu saydıklarımın ilkine daha fazla su taşıyor gibi görünüyorum. Ama hakikat şöyle: Platon mağarası görünümündeki gölgeli hayatlarından sızıp suretlerin asıllarını gör
Devamı

Ağlayan Çayır, ağlayan Eleni, ağlayan Helen..

 Helen kökenini her filminde oldukça belirgin bir şekilde ortaya koyan ve mitolojik göndermelerle de bunu şiirsel bir biçime çeviren Theo Angelopoulos'un 12. filmi Ağlayan Çayır, I. Dünya Savaşı devam ederken Rusya'da başlayan Bolşevik Devrimiyle beraber Odessa'dan (Kırım) sürülen bir grup Rumun Selanik yakınlarında bir köyde yaşadıklarını anlatıyor. 2004 yapımı film, devamı çekim aşamasında olan bir üçlemenin ilk adımıdır ve Angelopoulos'un diğer filmlerinden aşina olduğumuz Eleni Karaindrou, filmin hisli müziklerinin icracısıdır. Bu usta müzisyenin, senaryoyu bir kez okuması bile kâfidir, diğer haftaya albümü çoktan bitirmiş olabilir. Müzisyen ve yönetmen arasında böyle bir uyum Krzysztof Kieslowski ve Zbigniew Preisner arasında da görülebilir. Kieslowski ve Angelopoulos'un müzisyenleriyle birbirlerini son kerteye kadar anlaması ile oluşan bu müzikler, iki yönetmenin filmlerinin eşsiz birer şaheser olmasında büyük bir etkendir kuşkusuz. Angelopoulos sinemasında po
Devamı

Çöplük

 "ground control to major tom" Nerden aklıma geldi bilmem, o kadar yeni yetme ve zamanın ruhuna uygun son sürat mecralar varken, bir zamanlar buralarda klavye tuşu eskitmiş olmak.. Yazı yazmak bir sekiz sene önce mi güzeldi yoksa ben de mi bütün suçu hayat gailesi denen ezeli kamburun sırtına yükledim bilemem. Demek ki mürekkebi az da olsa yalamış olmak bir sekiz yıl hayati makbulleri yaşayıp hala kendini hatırlatan bir hasletmiş. Artık kimseler blog okumasa da, kozmik evreni inceden dürtüklemek galiba yaptığım. Ya da bir virüs istilasına müteakip fazlaca sıkılmaktan sebep eski çöplüğümü eşeledim. Güzel de oldu, yıllardır iş için düzinelerce sayfa proje yazmaktan gerçek bir yazı nasıl yazılır kısmını hep öteledim. Dedim ki, "bir oturayım bak neler yazacağım.." 6 yaşına girmek üzere olan yavrumun yüzüne bakıp zihnimde ciltler yazdım ama neyse küskünlüğüm, bir masa başına oturup kelimelere dokunamadım. Ertelemek vebasına tutuldum zahir.  Neyse, kendi kendime arada bir
Devamı